Een wandeling in een park met historie
Waar nu het Wilhelminapark ligt, was de lucht rond de eeuwwisseling onwelriekend en ongezond. Een groep prominente Meppelers kwam rond 1905 met het initiatief de grond tussen de Reest en de Stationsweg vanaf de Werkhorstbrug tot het spoor op te hogen en geschikt te maken voor een luxe park waar gewoond en gewandeld kon worden. In vele steden verrezen destijds villaparken in de omgeving van het station. De plannen kregen steun van de bevolking en de raad. In 1907 kwam het Burgerweeshuis met een lening tegen gunstige voorwaarden. Werkgroepvoorzitter, aannemer/architect Marten Otten, legde met zijn ontwerp het fundament onder wat later het Wilhelminapark zou worden.

Tuinarchitect Leonard Springer (1855-1940) uit Haarlem kreeg de opdracht om - met als uitgangspunt het ontwerp van Marten Otten - te komen met een uitgebalanceerd ontwerp. Hij had een park voor ogen met lange en korte zichtlijnen, verrassende doorkijkjes, vloeiende paden met pleintjes, waarin geen boom of struik een toevallige plek had. In 1908 kwam hij met zijn eerste schets, met als basis Ottens ontwerp.

Na de eerste wereldoorlog werd de aanleg van het park voortvarend aangepakt, waarna op 8 juni 1919 het wandelpark voor het publiek werd opengesteld.